Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

"Ψυχή βαθιά"


Η νέα ταινία του Παντελη Βούλγαρη για τον εμφύλιο πόλεμο


Ετοιμαζόμουν να γράψω για την επέτειο της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Γερμανούς και τις συνθήκες Λιβάνου και Καζέρτας που προηγήθηκαν, όταν ήρθε η νέα ταινία του Βούλγαρη, και η αχαρακτήριστη κριτική της από το Ριζοσπάστη, να ανατρέψουν την επικαιρότητα. Αναμένω με λαχτάρα την δημόσια προβολή της ταινίας, για την ποιότητα της οποίας δε έχω καμία αμφιβολία. Από τις συνεντέυξεις του σκηνοθέτη φάνηκε ότι αντιμετωπίζει με πολύ συναισθηματισμό και αληθινή οδύνη αυτή την σκοτεινή σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Όπως είπε και ο ιδιος ο σκηνοθέτης, δουλειά του καλιτέχνη είναι να προσεγγίσει την ιστορία από την σκοπιά των ανθρώπων που έζησαν μέσα στα γεγονότα. Τα πολιτικά γεγονότα και οι αιτίες αφορούν περισσότερο τους ιστορικούς.

Ο ελληνικός εμφύλιος είναι πράγματι μια ιστορία χωρίς ηρωισμούς και κατορθώματα που να προκαλούν περηφάνεια. Είναι μια φρικτή ιστορία αλληλοσφαγής, στην οποία η πλειοψηφία των μαχητών σύρθηκε δια της βίας, και για την οποία κανείς δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος. Ο ελληνικός εμφύλιος αποτελεί το πρώτο θερμό επεισόδιο του ψυχρού πολέμου στον κόσμο. Στο ΔΣΕ κατατάχτηκαν σπρωγμένοι βίαια από την δεξιά τρομοκρατία, άνθρωποι ανιδιοτελείς, που οραματίζονταν μια δίκαιη κοινωνία, στον ελληνικό στρατό επιστρατευτκαν οι υπόλοιποι νέοι της χώρας. Όλοι συνετρίβησαν στις συμπληγάδες των διεθνών ανταγωνισμών, τις οποίες οι επικεφαλής και των δύο συνασπισμών υπηρέτησαν πιστά.

Οι ευθύνες της δεξιάς είναι γνωστές και χιλιοειπωμένες. Εξαπέλυσε, κυρίως μέσα από τις παραστρατιωτικές της οργανώσεις αλλά και με τα νόμιμα μέσα, δηλαδή νόμους και αστυνομία, ένα αδυσώπητο κυνηγητό των μελών του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, που οδήγησε πολλούς αγωνιστές από απόγνωση να βγούν στο βουνό και να ενωθούν με τις δυνάμεις του ΔΣΕ. Προσπάθησε και πέτυχε να συρρικνώσει έως εξαφανίσεως την αριστερά στην Ελλάδα.

Οι ευθύνες όμως του ΚΚΕ δεν υπολείπονται κατά πολύ. Δεδομένου ότι το ελληνικό ΚΚΕ ήταν απολύτως συνδεδεμένο με το παγκόσμιο κέντρο του σοσιαλισμού, είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς πως δεν υπήρχε έγκριση ή και παρότρυνση από τη Σοβιετική Ένωση για την διενέργεια αυτού του πολέμου. Η πληθώρα των δημοσιευμένων αρχείων αβίαστα οδηγεί στο συμπέρασμα αυτό. Άλλωστε πως είναι δυνατό να πιστέυει κανείς ότι καμιά δεκαριά χιλιάδες αγωνιστές με λιανοτούφεκα θα μποροούσαν να νικήσουν τον ελληνικό στρατό που εξοπλίζονταν αρχικά από τους Άγγλους και έπειτα από τους Αμερικάνους. Μόνο ανόητος δεν ήταν ο Ζαχαριάδης. Είχε σαφείς διαβεβαιώσεις για ουσιαστική βοήθεια, διαβεβαιώσεις που ασφαλώς δεν τηρήθηκαν και που ψευδώς δόθηκαν, αφού είχαν προηγηθεί οι γνωστές, σήμερα, συμφωνίες των Στάλιν Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ. Για το θέμα ο Ζαχαριάδης είπε σχετικά: «...το λαϊκό μας κίνημα ....αναγκάστηκε να ξαναπάρει τα όπλα. Η γραμμή αυτή συμφωνήθηκε με όλα τα αδελφά κόμματα στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, που μας υποσχέθηκαν την ολόπλευρη συμπαράστασή τους» (Λ. Ελευθερίου, Συνομιλίες με το Ζαχαριάδη).

Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, ωστόσο, στόχος ήταν η διχοτόμηση της ελληνικής επικράτειας με τη δημιουργία ενός βόρειου κράτους με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το σχέδιο αυτό περιγράφεται καθαρά στο άκρως απόρρητο «Σχέδιο Λίμνες» (Γ. Μαργαρίτης, Ιστορία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, τόμ. Ι σελ. 339). Αυτό καθαυτό το γεγονός της επιδιωκόμενης διχοτόμησης της Ελλάδας δεν προκαλεί τόση φρίκη, όσο το ότι οι απλοί μαχητές του ΔΣΕ το αγνοούσαν. Η φρίκη γίνεται μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς ότι ο ΔΣΕ της Νότιας Ελλάδας και ιδιαιτέρως της Πελοποννήσου, στην πραγματικότητα ήταν απλώς αντιπερισπασμός, για να μην συγκεντρώνεται όλος ο εθνικός στρατός στο Βορρά.

Η ιστορία των απλών μαχητών του ΔΣΕ Πελοποννήσου είναι πραγματικά σπαρακτική. Τα πρώτα χρόνια του εμφυλίου μετά από πολλές μάχες είχαν καταφέρει να κυριαρχήσουν σε μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου. Στο τέλος όμως του εμφυλίου, καθώς ήταν εγκλωβισμένοι και απομονωμένοι, αδυνατώντας να διαφύγουν προς βορρά και χωρίς προμήθειες σε πυρομαχικά και τρόφιμα, νικήθηκαν και διαλύθηκαν.

Οι δεξιές παραστρατιωτικές ομάδες εξαπέλυσαν τότε ένα απάνθρωπο κυνήγι κεφαλών, καταδίωξαν έναν έναν χωριστά και τους εξολόθρευσαν βάρβαρα σχεδόν όλους. Εύλογα αναρωτιέται κανείς: αν όλοι αυτοί οι νεκροί μαχητές γνώριζαν τους πραγματικούς στόχους του Ζαχαριάδη θα ακολουθούσαν την ίδια πορεία ;

Τα πρώτα χρόνια του εμφυλίου το ΚΚΕ δεν ευνοούσε την μαζική έξοδο των αγωνιστών στο βουνό καθώς δεν επιθυμούσε την αποδυνάμωση του αγώνα στις πόλεις. Το αποτέλεσμα ήταν οι περισσότεροι από τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, άντρες και γυναίκες να βρεθούν στα ξερονήσια και στις φυλακές. Κατά συνέπεια υπήρχε ανάγκη για νέους μαχητές, οι οποίοι, ιδιαίτερα στο τέλος του εμφυλίου, ήταν σε μεγάλο ποσοστό βίαια στρατολογημένα χωριατόπαιδα, αγόρια και κορίτσια, που δεν είχαν ιδέα από σοσιαλισμό και σε κάθε ευκαιρία, προσπαθούσαν να δραπετεύσουν. Η εικόνα των πολυάριθμων νεαρών μαχητριών του ΔΣΕ, δεν προκύπτει από ένα παράδοξο ιστορικό φαινόμενο κατά το οποίο, μέσα σε λίγα χρόνια απλές αγράμματες χωριατοπούλες κατανόησαν την αξία της σοσιαλιστικής θεωρίας, ξεπέρασαν προκαταλήψεις αιώνων, αγνόησαν το φόβο του άνδρα και βγήκαν μαζικά στα βουνά. Αυτό είναι η εξαίρεση, ο κανόνας είναι ότι, δίπλα στις συνειδητοποιημένες αγωνίστριες (συνήθως από τις πόλεις και εγγράμματες), υπήρχε ένα πλήθος από επιστρατευμένα κορίτσια του χωριού, που αποσπάστηκαν βίαια από το σπίτι τους και την παραδοσιακή ζωή τους και σύρθηκαν στη μάχη και συχνά στο θάνατο. Δεν είναι αυτή ακριβώς η εικόνα της επαναστάτριας που έχει κανείς στο μυαλό του.

Το ότι υπήρχαν επιστρατευμένες γυναίκες στο ΔΣΕ το παραδέχονται και μεγάλα στελέχη του ΚΚΕ, όπως η Ηρώ Μπαρτζώτα στο γνωστό άρθρο της για τη συμμετοχή των γυναικών στο ΔΣΕ, που έχει δημοσιευτεί και στο Ριζοσπάστη.

Οι μαύρες σελίδες του εμφυλίου πολέμου δυστυχώς είναι άφθονες. Ο πόλεμος αυτός, όπως λέει και ο Π. Βούλγαρης δεν είχε νικητή, παρά μόνο θύματα, τους αθώους μαχητές του ΔΣΕ και τους νεαρούς φαντάρους του εθνικού στρατού. Η ματιά του σκηνοθέτη είναι η μόνη ενδεδειγμένη, καθώς το μόνο που έμεινε από αυτό τον πόλεμο ήταν οι νεκροί, ο πόνος, η καταστροφή και το μίσος. Τα γεγονότα αυτά προκαλούν μόνο θλίψη και σκεπτικισμό και πρέπει να διδάσκονται στους νέους μόνο ως παράδειγμα προς αποφυγή.

11 σχόλια:

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

ω ρε μανα μου! τι αλλο θα διαβασω αρρωστος ανθρωποσ!

Χρυσα Χατζηβασιλειου είπε...

τώρα που είσαι άρρωστη είναι ευκαιρία! Διάβασε προσεκτικά το βιβλίο του δικού σας Γ. Μαργαρίτη "Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου πολέμου". Ότι αναφέρω τα λέει κι ο Μαργαρίτης.

Rizobreaker είπε...

Σου διαφεύγει όμως ότι ο "δικός μας" Μαργαρίτης, ΤΟΤΕ ήταν "δικός σας"...
Και στην πορεία κατάλαβε τι εστί Συνασπισμός και άλλαξε γνώμη ο άνθρωπος...

Ανώνυμος είπε...

Άν πω εγώ τώρα ότι δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα των παιδιών του ΚΚΕ, τι θα μου πεις; Τα πάντα είναι καταγεγραμμένα: Ο Ζαχαριάδης είχε πάρει εγγυήσεις για βοήθεια από το ανατολικό μπλοκ που δεν ήλθε ποτέ (αρχειακές πηγές από όλο το ανατολικό μπλοκ έχουν αναδημοσιευτεί), είναι παγκοίνως παραδεκτό πως το δεύτερο αντάρτικο έπασχε από έλλειψη εφεδρειών και αναγκάστηκε να στραφεί και στην με το ζόρι επιστράτευση ακόμη και κοριτσιών στην εφηβεία (ας μην μπερδεύουμε την επιρροή του ΕΑΜ σε νεολαία και γυναίκες στην Κατοχή με τις ανάγκες του πολέμου το 1948-9), ότι το σχέδιο "Λίμνες" όντως προέβλεπε την δημιουργία "απελευθερωμένης ζώνης" στο βορρά και τη διεξαγωγή παρελκυστικών επιχειρήσεων στο νότο (αν δεν απατώμαι αναφέρεται και στις κομματικές εκδόσεις, επρόκειτο για το βασικό στρατηγικό στόχο του ΔΣΕ). Όσο για τις πολιτικές πεποιθήσεις του Μαργαρίτη, δικαίωμα του καθενός να αλλάξει άποψη (ζήτημα χρόνου να την κάνει και από εσάς, λέω εγώ, διανοούμενοι και ζντανοφισμός δεν τα πάνε καλά). Αλλά στην επιστήμη, μπροστά στα διαθέσιμα στοιχεία για τα παραπάνω, "δεν αλλάζει γνώμη" σαν πουκάμισο κανείς. Ούτε το έχει κάνει ο ίδιος εξ όσων ξέρω. Άλλο τα υπάρχοντα ακλόνητα στοιχεία-τεκμήρια, άλλο οι πιθανές ερμηνείες ή η δίκη προθέσεων.
Παρακαλώ πληροφορήστε με αν η "Ιστορία" του Μαργαρίτη είναι πλέον στο index των απαγορευμένων του Περισσού (αν θυμάμαι καλά ο Ριζοσπάστης είχε δημοσιεύσει κάποτε ευνοϊκή κριτική) ή αν ο ίδιος το έχει αποκηρύξει...
Όταν βέβαια οι "κολλημένοι με τη μπάλα" ενημερώνονται ΚΑΙ για τα περί ιστορίας από τις επιφυλλίδες του πολυπράγμονος Μαΐλη, όλα να τα περιμένει κανείς. Μετά το βιασμό της ιστοριογραφίας να περιμένουμε ανάλογη στάση και σε άλλες επιστήμες; Αποκατάσταση του Λυσένκο και αποκήρυξη της
"ιδεαλιστικής" βιολογίας; Έλα τώρα που γυρίζει...

LeftG700 είπε...

Φίλη Χρύσα*,


Γράφεις σε κάποιο σημείο (ή προσυπογράφεις -δεν είναι σαφές αν είναι λόγια δικά σου ή του Βούλγαρη):

"Ο ελληνικός εμφύλιος είναι πράγματι μια ιστορία χωρίς ηρωισμούς και κατορθώματα που να προκαλούν περηφάνεια".

Αυτό έρχεται σε κατά μέτωπο σύγκρουση με όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί από ανθρώπους οι οποίοι έλαβαν μέρος σε πολέμους. Πρόσεξε: Δεν αναφερόμαστε στον Ελληνικό εμφύλιο, ούτε σε κάποιον άλλον εμφύλιο. Αναφερόμαστε γενικά στον Πόλεμο, δηλαδή σε όλους τους πολέμους. Δίκαιους ή άδικους, επιθετικούς ή αμυντικούς, επαναστατικούς ή αντεπαναστατικούς.

Ο πόλεμος είναι μια ακραία και εξαιρετική (με την έννοια της εξαίρεσης, όχι του καλού) συνθήκη στην οποία ο άνθρωπος μπορεί να ανυψωθεί στη σφαίρα του θαυμαστού ή να να καταγκρεμιστεί στο βάραθρο του αποτρόπαιου. Αυτό ακριβώς αποτυπώνουν και οι μαρτυρίες των ανθρώπων που πολέμησαν όπως προαναφέραμε. Είτε ήταν μαχητές του Κόκκινου Στρατού και των Διεθνών Ταξιαρχιών, είτε στρατιώτες της μεραρχίας Νιμπελούγκεν των SS ή Αμερικάνοι Πρασινομπερέδες στο Βιετνάμ.

Λίγη περισσότερη προσοχή λοιπόν, όταν γράφουμε εμείς οι αριστεροί για έναν πόλεμο στον οποίο πήραμε μέρος ως παράταξη.

Και μια και το θέμα σου είναι ο εμφύλιος, ας κλείσουμε με ένα γεγονός που καταγράφει ο Όργουελ από τον Ισπανικό εμφύλιο τον οποίο έζησε από κοντά:

Όταν ξέμειναν από χλωροφόρμιο σε κάποιο στρατιωτικό νοσοκομείο των Δημοκρατικών, οι γιατροί χειρουργούσαν χωρίς αναισθητικό τους τραυματίες προκειμένου να τους σώσουν τη ζωή. Όπως καταλαβαίνεις, το "χειρουργούσαν" στις περισσότερες περιπτώσεις σήμαινε "ακρωτηρίαζαν". Αναφέρει λοιπόν ο Όργουελ, ότι οι αναρχικοί την ώρα της εγχείρησης τραγουδούσαν τη "Μασσαλιώτιδα".

Εμείς τώρα που το γράφουμε ανατριχιάζουμε.

Εσύ, με το χέρι στην καρδιά, δεν βλέπεις κανέναν ηρωισμό σ' αυτό;


Τα λέμε.


*Το ψευδώνυμό σου συμπίπτει με το όνομα μιας νεκρής. Δεν μας πάει να το γράψουμε ολόκληρο.

Χρυσα Χατζηβασιλειου είπε...

Αγαπητέ φίλε ανώνυμε
σε ευχαριστώ για to σχόλιό σου με το οποίο συμφωνώ απολύτως

Αγαπητέ φίλε LeftG700
Σε ευχαριστώ για το καλοπροαίρετο σχόλιο σου.
Αυτό που λέω είναι ότι στους πολέμους τα ηρωικά κατορθώματα συνήθως αφορούν σπουδαίες ή δύσκολες νίκες, ένδοξες ήττες, μάχες μέχρι τελικής πτώσεως και γενικά γεγονότα που συνδέονται με την εξολόθρευση του εχθρού ή τον ένδοξο θάνατο των συμπολεμιστών. Καθώς στους εμφυλίους δεν υπάρχουν πραγματικοί εχθροί παρά μόνο «αδέρφια», κανείς δεν μπορεί να νιώθει περήφανος που σκότωσε ή προσπάθησε να σκοτώσει τέτοιους «εχθρούς». Ταυτόχρονα η σκέψη του νεκρού συμπολεμιστή που σκοτώθηκε όχι από Γερμανούς ή Ιταλούς αλλά από Έλληνες πρέπει να προκαλεί διπλό πόνο.
Το ότι στον πόλεμο οι άνθρωποι φτάνουν στα άκρα και γίνονται ικανοί για το χειρότερο συνήθως και σπανιότερα για το καλύτερο, αυτό είναι αλήθεια. Υπερτερούν όμως τόσο πολύ τα άσχημα, που η συνολική εικόνα είναι μάλλον ζοφερή.
Η όποια προσπάθεια να σωθούν ζωές ασφαλώς και είναι ηρωική, αλλά η ουσία του πολέμου δυστυχώς δεν είναι μια προσπάθεια να σώσεις αλλά να σκοτώσεις, ακόμα και για καλό σκοπό.
ΥΓ. η Χρύσα Χατζηβασιλείου είναι από τους ανθρώπους που διαφώνησαν με τον εμφύλιο πόλεμο και για αυτό έπεσε σε δυσμένεια από τον Ζαχαριάδη

ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΡΙΧΤΕΡ είπε...

το θεμα καλη μου ειναι αν διαφωνισε με τον εμφυλιο γιατι εκρινε οτι δεν ηταν η στιγμη να γινει οχι γιατι δεν συμφωνουσε με την αναγκαιοτητα του ως περασμα στον σοσιαλισμο. Γιατι αν ηταν εναντια στο "βιαιο πηδημα"(sic) δεν ειχε θεση στο κκε! αυτα. ξερω ξερω εσεις νομιζετε οτι με την αγαπη θα λυθουν ολα. Λαθος αντιληψη εχετε για την εγαπη. Γιατι απο την αγαπη που εχεις για το παιδι σου που δεν θα εχει γαλα, δεν θα εχει ψωμι παιρνεις τα οπλα, θυσιαζεις ακομα και αυτο το λιγο ξεροκομματο που σουχ αριζουν στο σημερα, θυσιαζεισ την ζωη σου, γιατι αγαπας τον κοσμο, γιατι αγαπας την ζωη, οχι την δικη σου (οχι μονο), ολου του κοσμου. Γιαυτο δεν αξιζει σε κανεναν να λεει πως ηταν ενας αδικος πολεμος, πως αυτοι που πολεμησαν ηταν χαζοι και δεν καταλαβαιναν.

LeftG700 είπε...

Φίλη Χρύσα,


Πάντα καλοπροαίρετα, αφού αυτοπροσδιορίζεσαι ως αριστερή όπως κι εμείς (μια μικρή ομάδα αριστερών από την περίφημη πια Γενιά των 700 ευρώ) θέλουμε να σου πούμε τα εξής (και μιλάμε γενικά):

Αν ήταν στο χέρι της Αριστεράς η εξαπόλυση ενός εμφυλίου, πιστεύεις ότι θα ακολουθούσε αυτό το δρόμο; Δηλαδή, τόσο ηλίθιοι είμαστε ως Αριστερά; Κι αν ναι, γιατί; Έχουμε διαφορετικό ανθρωπολογικό DNA;

Τα πράγματα φίλη Χρύσα είναι πιό σύνθετα και πιό δύσκολα. Αλλά υπάρχει ένας γενικός κανόνας της Ιστορίας: Ο κυρίαρχος θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την κυριαρχία του. Αν η Αριστερά φιλοδοξεί να οδηγήσει τα πράγματα σε μια καλύτερη κοινωνία πρέπει να μη το ξεχνάει αυτό. Δεν εννοούμε απαραίτητα να προετοιμάζει εμφυλίους. Εννοούμε ότι θα πρέπει να βρει ίσως τρόπους να ξεδοντιάσει την οχιά πριν δαγκώσει. Βέβαια υπάρχει κι ένας απόλυτα ασφαλής τρόπος να αποφύγει τον εμφύλιο. Να τον καταστήσει περιττό, παραιτούμενη από το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας, οπότε δεν πρόκειται να την ενοχλήσει κανένας. Δεν πιστεύουμε να εννοείς αυτό!;

Ένα δεύτερο και τελειώνουμε. Είσαι κατά των εμφυλίων. Γιατί ρίχνεις τόσο πολύ λάδι και τροφοδοτείς τη φωτιά του ενδοαριστερού "εμφυλίου"; Δεν νομίζουμε ότι ωφελείς την Αριστερά. Το ακριβώς αντίθετο! Σκέψου το.


Τα λέμε.

Χρυσα Χατζηβασιλειου είπε...

Η Χρύσα Χατζηβασιλείου διαφώνησε με τη μεταφορά του κέντρου βάρους του αγώνα στον πόλεμο αντί για τις δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι γεγονός ότι κατά τα πρώτα χρόνια του εμφυλίου, ο πόλεμος, αυτοάμυνα καλύτερα, θεωρούνταν μέσο πίεσης για την εξεύρεση ικανοποιητικής δημοκρατικής λύσης. Στο τέλος του 1947 αποφασίστηκε αλλαγή στην πολιτική και ο πόλεμος αποτέλεσε αυτοσκοπό. Τότε ήταν που διαφώνησε η Χρύσα, όπως και ο Πλουμπίδης.
Σχετικά με τους μαχητές: ασφαλώς και δεν ήταν χαζοί. Τουναντίον ήταν ο ανθός της ελληνικής νεολαίας (όπως ανέφερε και μία αγωνίστρια, δε θυμάμαι ποια), ο οποίος είτε εξολοθρεύτηκε, είτε έφαγε τη ζωή του στη φυλακή, είτε στις ανατολικές χώρες. Το ότι αγνοούσαν τα παιχνίδια που έπαιζε ο Στάλιν και ο Ζαχαριάδης στην πλάτη τους, δεν τους καθιστά ανόητους αλλά αθώα θύματα και των δεξιών και του σταλινισμού.
Όσον αφορά στην αναγκαιότητα ή μη της επανάστασης, ευτυχώς στη σημερινή Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο βαθμό εξαθλίωσης και πείνας που περιγράφει η Βιργινία, ώστε να προκύπτει ανάγκη ένοπλης εξέγερσης. Συνεπώς η συζήτηση δεν είναι του παρόντος και ας ελπίσουμε να μη γίνει ποτέ.
Τέλος, δεν καταλαβαίνω γιατί εγώ ρίχνω λάδι στη φωτιά του ενδοαριστερού εμφυλίου. Το τι βρίσιμο έχω υποστεί, είναι απίστευτο. Εμείς άλλωστε στο ΣΥΡΙΖΑ κάνουμε πράξη την επιθυμία μας για ενότητα της αριστεράς. Με κάποιες από τις συνιστώσες μας, μας χωρίζει ιδεολογική άβυσσος, αλλά δεν πειράζει, αν ποτέ έρθει η ώρα να γίνουμε κυβέρνηση θα το αντιμετωπίσουμε τότε το θέμα. Αυτό που έχει σημασία είναι η αριστερή αντιπολίτευση να είναι ενιαία και ισχυρή. Εγώ προσωπικά το σταλινικό ΚΚΕ διόλου δεν το συμπαθώ, αλλά οι συμπάθειες, οι αντιπάθειες και οι ιδεολογικές διαφωνίες μικρή σημασία έχουν μπροστά στη λαίλαπα του φιλελευθερισμού, την οποία θα αντιμετωπίζαμε πιο αποτελεσματικά, αν είμασταν όλοι μαζί. Αφού όμως δε θέλει το ΚΚΕ τι να κάνουμε; Θα έχουμε μόνο ιδεολογική σύγκρουση, εκείνοι το αποφάσισαν.

LeftG700 είπε...

Φίλη Χρύσα,


Πρόσεξε πώς κλείνεις το σχόλιό σου:

"...οι συμπάθειες, οι αντιπάθειες και οι ιδεολογικές διαφωνίες μικρή σημασία έχουν μπροστά στη λαίλαπα του φιλελευθερισμού, την οποία θα αντιμετωπίζαμε πιο αποτελεσματικά, αν είμασταν όλοι μαζί. Αφού όμως δε θέλει το ΚΚΕ τι να κάνουμε; Θα έχουμε μόνο ιδεολογική σύγκρουση, εκείνοι το αποφάσισαν".

Εμείς έχουμε μιά -νομίζουμε- καλύτερη ιδέα για το τι να κάνετε. Να επικεντρώσετε την ιδεολογική "σύγκρουση" στο ζήτημα της ενότητας δράσης. Γράφουμε τη λέξη σύγκρουση εντός εισαγωγικών γιατί όπως καταλαβαίνεις, αν όντως θέλεις την ενότητα στη δράση δεν βάζεις ψηλά στην ατζέντα σου θέματα που την απομακρύνουν ακόμα περισσότερο από τον ορίζοντα. Ο Αλαβάνος το έλεγε πολύ ωραία: "Πάντα θα υπάρχει μια άδεια καρέκλα για το ΚΚΕ".

Πιστεύεις ότι με τα τρία πρώτα ποστ που έχεις ανεβάσει, διευκολύνεις τους πολλούς οπαδούς του ΚΚΕ που κι αυτοί θέλουν την ενότητα στη δράση να πιέσουν ώστε το ΚΚΕ να καθήσει σ' αυτήν την καρέκλα;

Ποιός θέλει φίλη Χρύσα να καθήσει σε καρέκλα γεμάτη καρφιά;


Τα λέμε.

Χρυσα Χατζηβασιλειου είπε...

Η επιθυμία της ενότητας της αριστεράς είναι βασική στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΣΥΝ και αδιαπραγμάτευτη. Εδώ και 20 σχεδόν χρόνια, όσα χρόνια υπάρχει ο ΣΥΝ, και όχι μόνο επί Αλαβάνου, ακολουθείται απέναντι στο ΚΚΕ η πολιτική που προτείνεις εσύ. Εμείς, όχι μόνο δεν κάνουμε καμία επίθεση αλλά δεν απαντάμε και σε αυτές που δεχόμαστε, αφενός για να μη δίνουμε την εικόνα ενδοαριστερής διαμάχης και αφετέρου μήπως και υπάρξει εσωτερική πίεση στο ΚΚΕ για την ενότητα της αριστεράς. Όπως είναι αυταπόδεκτο η πολιτική αυτή δοκιμάστηκε και δεν απέδωσε. Τουναντίον το ΚΚΕ σκληραίνει διαρκώς τη στάση του και περιχαρακώνεται περαιτέρω, ενώ οι επιθέσεις που μας κάνει είναι όπως πάντα οξύτατες και άδικες.
Περιμένοντας λοιπόν χρόνια και χρόνια να ευαισθητοποιηθούν τα μέλη του ΚΚΕ, δεν απαντάμε σε καμία επίθεση, η ηγεσία του ΚΚΕ αποθρασύνεται και η εικόνα που δίνει ο ΣΥΝ είναι του σιωπηλού ένοχου. Φαίνεται σαν να έχει το ΚΚΕ δίκιο και ο ΣΥΝ άδικο και μη έχοντας τι να απαντήσει, το βουλώνει. Θεωρώ οτι μια τέτοια πρακτική βοηθάει μόνο το ΚΚΕ. Άσε που έχουμε υποχρέωση απέναντι στην αλήθεια και πρέπει να την άναδείξουμε, γιατί το ΚΚΕ έχει μακρά παράδοση στην παραπληροφόρηση. Το να απαντάς σε επιθέσεις και να έχεις ιδεολογικές συγκρούσεις δε σημαίνει ότι πλέον δεν επιθυμείς την ενότητα της αριστεράς. Η απόφαση είναι δική τους, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει εμείς πάντα να θυσιαζόμαστε.
Τώρα σχετικά με την ιστορία και τις αναρτήσεις μου, οι οποίες πάντα θα αφορούν ιστορικά θέματα. Η ιστορία δεν πρέπει να γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, παραποίησης ή αποσιώπησης. Αυτό ειναι ένα πεδίο στο οποίο διαπρέπει το ΚΚΕ. Η ιστορία είναι επιστήμη και πρέπει να μελετάται αντικειμενικά και να γίνεται κτήμα όλων των ανθρώπων και ιδιαιτέρως των νέων. Όπως σε όλες τις επιστήμες η αλήθεια πρέπει να φωτίζεται ασχέτως αν πονάει και ασφαλώς δεν πρέπει να θυσιάζεται σε καμία σκοπιμότητα.